Karpacz, Praga, Wrocław - fotorelacja

Po tygodniowych wakacjach i niemal permanentnym oderwaniu się od rzeczywistości wracam do wirtualnego świata. Podczas wyjazdu bardzo oddaliłam się od elektroniki, a zwłaszcza laptopa, którego widok jakoś dziwnie zniechęcał mnie do uruchomienia, ale moja więź z telefonem nie uległa osłabieniu, co można było zauważyć na instagramie, który dzięki temu stał się bogatszy o kilka fotek :) 

Nie wiedziałam, czy zamieszczać na blogu relację z wyjazdu, nie mającego zbyt wiele wspólnego z tematyką kulinarną, ale po dłuższym zastanowieniu stwierdziłam, że lepiej napisać trochę o tych górach, choćby na pamiątkę dla samej siebie (a może kogoś to zainteresuje, ja akurat uwielbiam czytać fotorelację innych osób), jakbym kiedyś chciała sobie przypomnieć jakimi szlakami chodziłam po Karkonoszach... Więc piszę, póki jeszcze cokolwiek pamiętam :P

W Karpaczu i w ogóle w Karkonoszach byłam pierwszy raz, gdyż jako "dziecko Tatr", to do Zakopanego jeździłam od najmłodszych lat i tamtejsze szczyty zdobywałam (mniej lub bardziej ochoczo :P). Karkonosze to z całą pewnością bardzo urokliwe góry, ale dla mnie Tatry chyba na zawsze pozostaną tymi najpiękniejszymi, kojarzącymi się z dzieciństwem i skrywającymi wiele tajemnic górami :) I choć Karpacz bardzo mi się spodobał, to Zakopane i Krynica Górska ciągle pozostają wyżej w moim osobistym rankingu polskich górskich miast... 

Widok na główną ulicę Karpacza

W centrum miasta rzadko kiedy można było dostrzec większe zagęszczenie, nie wspominając o pustkach na szlakach - mało kto wybierał się gdzieś dalej na własnych nogach i miejsca do których nie wwoziła kolejka były raczej opustoszałe... My jednak nastawiliśmy się na górskie wędrówki, których jednym z celów było wzbogacenie endomondo mojej siostry w cenne kilometry. Ja nie zawsze miałam tyle sił co ona, a poza tym to lubię się zatrzymywać na odpoczynek wśród górskich krajobrazów ;)

Jednym z celów naszej wycieczki była Świątynia Wang...

Niechętnie weszłam do środka (oglądanie kościołów od wewnątrz, zwłaszcza za opłatą jakoś mnie specjalnie nie kręci :P), ale sam budynek wygląda bardzo nastrojowo. Zapach wnętrza również był specyficzny i nieco mroczny, typowy dla wiejskich kościołów ;) 

Po drodze napotkaliśmy bolesławieckie stoisko z naczyniami. Uwielbiam te wszystkie miseczki, talerzyki, a najbardziej kubki i kupiłam coś na pamiątkę ;)

Następnie wyruszyliśmy do Samotni, a po drodze towarzyszyły nam takie widoki...

A tutaj już schronisko Samotnia. Wiało tam przeraźliwie, co zakłócało spokojną konsumpcję, więc wyruszyliśmy czym prędzej do położonego nieopodal schroniska Strzecha Akademicka, w rejonach którego było jeszcze chłodniej, ale i tak było fajnie :) Szlak łatwy i przyjemny, bez większych wzniesień. 

Po kilku wyjściach aklimatyzacyjnych udaliśmy się w końcu na Śnieżkę, czyli najwyższy szczyt Karkonoszy. Wyposażeni w bluzy oczekiwaliśmy na szczycie niemal przymrozków, a tam przywitała nas bardzo przyjazna pogoda (w dolinach wtedy nastał upał). Wiele wyższych szczytów w życiu zdobyłam, ale pewien odcinek (droga na Kopę) nieźle mnie umęczył i przez moment nie widziałam dla mnie nadziei, choć moja siostra niczym kozica górska mknęła ku górze, niemal nie potrzebując odpoczynku :P

Droga z Kopy na Śnieżkę była już całkiem przyjazna, choć w końcowym odcinku stroma, ale łatwiej się idzie, wiedząc, że do szczytu już niedaleko :)

I tu już na Śnieżce. Fajnie tak wędrować dalej z myślą, że teraz już tylko z górki :P

Innego dnia poszliśmy pod Śnieżkę (drugi raz na sam szczyt już nam się wchodzić nie chciało) inną drogą - przez Sowią Przełęcz. Oznakowanie trasy, choć budziło wiele nadziei, pozostawiało wiele do życzenia. Człowiek zyskuje nowe siły widząc, że do miejsca przerwy jest 0,8km (a wg. wcześniejszych oznaczeń miała być godzina), ale traci je bardzo szybko, gdy po przejściu kilometra (z trudem :P) końca nie widać...

Z Sowiej Przełęczy udaliśmy się na Czarną Kopę, a następnie bez większego wysiłku doszliśmy do rozwidlenia (Drogi Jubileuszowej) i skierowaliśmy się do schroniska Dom Śląski.

Widoki były zupełnie inne niż podczas naszej pierwszej wyprawy na Śnieżkę i warto było tam się "tarabanić" :)

A tutaj widać właśnie schronisko Dom Śląski. Strasznie w nim (i na zewnątrz też) było czuć grillowaną kiełbasę, po którą ludzie stali w bardzo długich kolejkach :P

Zeszliśmy ponownie przez Samotnię, ale w słońcu widoki były znacznie ładniejsze :)

Wybraliśmy się też na znacznie krótszy spacer do kaplicy św. Anny, w okolicach której 2 koty oczekiwały na turystów, którzy przyniosą im obiad. Wyglądały na bardzo dobrze odżywione, więc zapewne ich plan zdobywania pożywienia był udany. Moim jabłkiem i batonem owsianym pogardziły (3 bitem siostry też :P).

Jeśli chodzi o kwestie żywieniowe, to bardzo zawiódł mnie tamtejszy asortyment warzywno - owocowy, gdyż w całym mieście nie uświadczyłam ani jednego bazarku. Były jedynie 2 sklepy spożywcze bogaciej wyposażone w te produkty, ale czynne za krótko, żeby móc obkupić się wracając ze szlaku po południu.
2 Biedronki za to posiadały na stanie wszystko co niezbędne owocożercom i muszę stwierdzić, że w czasie wyjazdu byłam w Biedrze więcej razy niż w całym swoim życiu :P Na co dzień jednak pozostanę przy warzywach i owocach z bazarku lub z własnego krzaczka :)

Na szlaku z kolei często można było spotkać jagody, choć moja siostra niechętnie na mnie czekała i niekiedy była lekko zła, gdy rozpoczynałam konsumpcję :P

Karpacz, pomimo wielu różnych restauracji, nie jest miejscem szczególnie przyjaznym wegetarianom, a zwłaszcza weganom. W żadnej restauracji nie spotkałam wyodrębnionych, typowo wegańskich dań, które wg. mnie są najciekawsze i najlepsze, lecz wiadomo, że wszystkich miejsc nie zwiedziłam i być może wiele mi umknęło... W pizzeriach przeważnie kilka pozycji w menu było wegetariańskich, ale wegańskiej pizzy nie spotkałam nigdzie. W ogóle to żadna z restauracji i tamtejszych knajpek nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia i nic nie może się równać domowym miksom warzywno - kaszowym :) Jedynie do pewnej lodziarni i naleśnikarni powracaliśmy kilka razy, więc napiszę kilka zdań o tamtejszych produktach...

LODZIARNIA SOPELEK

Tymi lodami zachwycają się wszyscy mieszkańcy Karpacza i turyści. Lodziarnia Sopelek zlokalizowana jest w samym centrum Karpacza i nie sposób ją przegapić przechadzając się główną ulicą miasta. Ponoć w godzinach szczytu ustawia się po lody ogromna kolejka, ale nam się jakoś udawało jej uniknąć ;)

Wg. internetu lody te są robione tradycyjną recepturą i mogę stwierdzić, że smakują naturalnie i z pewnością mają w sobie coś niezwykłego. Ponoć pan właściciel wszystko robi sam - "kręci" lody, robi polewy i sprzedaje, dlatego też zdarzają się przerwy i niekiedy można usłyszeć, że zabrakło lodów, co i nam się przytrafiło. Lody te są idealnie białe, naturalnie śmietankowe (w ofercie jest tylko smak śmietankowy, nad czym ubolewała moja siostra :P) i nieprzesłodzone - widać i czuć w nich naturalność :) I są niedrogie - duży lód (wg. tabliczki ważący 160g) z polewą kosztował 6 zł, a porcja bitej śmietany jeśli dobrze pamiętam 3zł. Śmietana była naturalna i podobnie jak lody nieprzesłodzona.

Ja nie jestem zwolenniczką polew na lodach, bo zawsze się boję ich sztucznego smaku, ale wzięłam na spróbowanie, czy faktycznie są takie wspaniałe jak opisuje wiele osób. Ponoć smak czekoladowej jest niezmienny od początku działania lodziarni i faktycznie była bardzo dobra, nie miała żadnych sztucznych nut smakowych i czuć w niej było charakterystyczną dla kakao ziarnistość ;) Malinowa i jagodowa też były bardzo dobre, widać w nich było nawet kawałki owoców, ale dla mnie były trochę za słodkie.

Tutaj widoczne są duże lody z polewą czekoladową w pysznym, robionym chyba również na miejscu wafelku. Wafelek był chyba jednym z ostatnich jakie pan właściciel (my mówimy o nim pan Sopelek :P) miał na stanie, bo coś wspominał o niechęci do ich pieczenia pracowników z powodu upałów... A ja te lody kupowałam akurat z myślą o sesji zdjęciowej na bloga, w związku z czym taki wafelek był mi bardzo potrzebny, bo w plastikowym kubku lody nie prezentowały się tak efektownie :P Tak więc usłyszawszy o wafelkowym deficycie chciałam już brać loda bez polewy (do tamtych są inne wafelki :P), ale pan Sopelek wynalazł jedną sztukę na mojego loda, za co mu dziękuję ;)

Jeśli będziecie w Karpaczu to koniecznie wybierzcie się na te lody :) W moim prywatnym rankingu zajmują 3 miejsce (na pierwszym są niezmiennie lody z Krynicy Górskiej, po które codziennie stałam mniej więcej pół godziny w kolejce :P)

NALEŚNIKARNIA COFFE DAY

To kolejne miejsce, które będzie kojarzyło mi się z Karpaczem. Naleśniki z jagodami to coś niewątpliwie kojarzącego mi się z górami, więc ilekroć tam byłam brałam właśnie je. 

W tych naleśnikach podobało mi się to, że nie były smażone w tłuszczu, a pieczone na dużej patelni, przypominającej opiekacz (bardzo nie lubię jak w naleśnikach czuć tłuszcz i dlatego olej dodaję do środka i tutaj chyba było podobnie), bogato nadziane niesłodzonymi jagodami i ozdobione sporą ilością naturalnej bitej śmietany, także nieprzesłodzonej. Naleśniki wg. karty powinny zostać polane sosem, ale ja po spróbowaniu czekoladowego zrezygnowałam z tego dodatku - wolę ten naturalny, niezakłócony smak naleśnika i owoców, a polewę czekoladową toleruję tylko wówczas, gdy jest zrobiona z roztopionej gorzkiej czekolady :P

PRAGA

Na jeden dzień pojechaliśmy na wycieczkę do położonej niedaleko Karpacza Pragi. Byłam tam już wcześniej i dobrze pamiętam to miasto, ale nie zaszkodzi pozachwycać się nim jeszcze raz :) Żeby wszystko zobaczyć, to trzeba jednak został tam trochę dłużej, bo Praga skrywa w sobie wiele tajemnic...

Niestety cała wycieczka była nastawiona na zwiedzanie, a czasu wolnego było naprawdę niewiele :( A szkoda, bo w Pradze jest kilka wegańskich miejsc, które chciałabym odwiedzić. Zdążyliśmy jedynie zajść do kilku sklepów i kupić kilka tamtejszych produktów...

Widoczne na zdjęciu czekolady Studentskie należą do mojej siostry - ja ich nie lubię przez te żelki, ale zważywszy na to, że Czechy mi się z nimi kojarzą, nie mogło ich tutaj zabraknąć :P W Pradze można ponoć kupić wiele ciekawych wegetariańskich i wegańskich produktów, ale nie miałam zbyt wiele czasu na poszukiwania :/

A wracając z Karpacza zajechaliśmy na chwilę do Wrocławia. Bardzo lubię to miasto, ale nigdy nie byłam w nim dłużej niż dzień. 

Zdążyliśmy jedynie zjeść przepyszne lody, uzupełnić kolekcję naczyń w następne, bolesławieckie unikaty, popatrzeć trochę na wrocławski rynek i trzeba było wracać do domu. A jutro niestety czeka mnie powrót do szarej rzeczywistości...

Ciekawe czy ktoś dotrwał do końca notki :P 

Wszystkim uczniom zaczynającym jutro rok szkolny życzę wytrwałości i owocnej nauki :)