Madera - moje spojrzenie na wyspę wiecznej wiosny

Minęło już trochę czasu od mojego powrotu z Madery, więc piszę notkę póki jeszcze pamięć mi na to pozwala. Na wyspie udało mi się oderwać od codziennej rzeczywistości, a i kontakt z elektroniką miałam ograniczony, choć bez codziennego przeglądu blogów i instagrama się nie obyło ;)

Madera to bardzo urokliwa wyspa i każdemu, dla kogo szczytem szczęścia nie jest wylegiwanie się na piaszczystej plaży, mogę ją polecić. Plaże są w większości kamieniste, więc leżakowanie nie jest zbyt komfortowe, ale dla osób lubiących przemierzać świat na własnych nogach to idealne miejsce na spędzenie wakacji - chodząc po górzystym terenie można cały czas zachwycać się bezkresem oceanu. Wypożyczając samochód da się zobaczyć znacznie więcej zakątków wyspy, ale podróżując miejskimi autobusami i pieszo, także w wiele miejsc można dotrzeć ;)

LOTNISKO NA MADERZE

Często można usłyszeć i przeczytać, że lotnisko na Maderze to jedno z najniebezpieczniejszych lotnisk na świecie i pod tym względem w rankingach zajmuje drugie miejsce w Europie. Jest tam jeden pas otoczony wodą i górami, przez co piloci muszą wykazać się sporymi umiejętnościami, aby wylądować. Spodziewałam się zatem większych emocji, ale samolot bez problemów osiadł we właściwym miejscu już za pierwszym podejściem. Pewnie w wietrzne dni bywa ciężej, ale i tak uważam, że nie ma się czego bać, a lądowanie z widokiem na ocean jest bardzo przyjemne ;)

Źródło zdjęcia: http://www.aviavox.nl/GB/93/70/Madeira-Airports-projects-delivered.html

Gdy jechaliśmy do hotelu było ciemno, więc piękno wyspy odkrywaliśmy następnego dnia - już rano z hotelowego balkonu powitał nas poniżej widoczny widok i szum oceanu. W takiej scenerii miło było relaksować się wieczorami.

FUNCHAL

Nasz hotel mieścił się w Funchal, czyli stolicy wyspy, której dużą część udało nam się zobaczyć, gdyż codziennie, poza innymi wycieczkami, chodziliśmy do centrum na spacer. Panował tam specyficzny klimat, miejscami bywało tłoczno, ale przyjemnie - poniższy widok towarzyszył nam podczas wędrówek promenadą.

Na każdym kroku można zobaczyć też palemki, przypominające bardzo wyrośnięte ananasy - tworzą one namiastkę tropików.Temperatura jednak tropikalna nie jest i podczas naszego pobytu oscylowała wokół 25 - 32 stopni. Pod względem klimatu mogłabym zamieszkać na Maderze, nazywanej często krainą wiecznej wiosny, w której nawet zimą jest ok 20 stopni.

W głębi miasta mieszczą się wąskie uliczki, z których kelnerzy zapraszają do swoich restauracji i zachęcają do spróbowania miejscowych potraw - ciężko zerknąć w menu bez zaczepek, szczególnie w godzinach szczytu. 

W Funchal,  prawie zawsze gdy najdzie nas taka ochota, można zanurzyć się w oceanie - wiele osób zażywało kąpieli całościowej, jednak ja ograniczyłam się do moczenia nóg - czasem nawet miałam ochotę cała się pomoczyć, ale po dotknięciu stopą chłodnej wody mi się odechciewało, mimo dość wysokiej temperatury powietrza.

Pogoda sprzyjała opalaniu, ale mnie wylegiwanie się na słońcu nudzi, więc moje plażowanie kończyło się mniej więcej po 20 minutach - pochodziłam chwilę po kamieniach, poczekałam aż wyschnę zachwycając się krajobrazem i miałam dosyć siedzenia na twardym podłożu (a na leżaku przy hotelowym basenie nie wysiedziałam dłużej niż godzinę :P). W innych częściach wyspy zdarzają się plaże piaszczyste, na których wygodnie można poleżeć - są one m.in w Calhecie i Machico, a piasek na nie przywieziono z Sahary. 

Jednym z wartych odwiedzenia miejsc w centrum Funchal jest targ MERCADO DOS LAVRADORES - to chyba najwspanialszy i najbardziej kolorowy targ, na jakim miałam okazję być. O tym miejscu i o owocach, jakie można tam kupić i spróbować napiszę osobną notkę, ale w tej muszę o nim wspomnieć. 

W piątek, który jest dniem handlowym i w sobotę przed południem na targu były tłumy ludzi, a wszędzie pachniało egzotycznymi owocami i warzywami. W inne dni ruch był znacznie mniejszy, ale i wybór bardziej okrojony. Większość produktów dostępnych na rynku znajdziemy też w Polsce, ale część czyni to miejsce wyjątkowym. 

Prym wiodły marakuje, dostępne w wielu smakach - m.in cytrynowa, bananowa, truskawkowa czy pomidorowa i faktycznie różniły się smakiem. Co ciekawe, te które próbowałam na targu były dużo słodsze niż te, które kupiłam, więc nawet miałam podejrzenie, że sprzedawcy czymś je dosładzają :D Oprócz marakuj, można było kupić przepyszne i słodkie mango (chyba najlepsze jakie jadłam w życiu), banano - ananasy, suszone owoce, orzechy i wiele innych pyszności :)

OGRODY NA MADERZE

W centrum miasta jest także wiele parków, część płatnych, ale wszystkie bardzo ładne, choć czasem miałam wrażenie, że roślinom brakuje wody. Jednym z miejsc wartych odwiedzenia jest ogród botaniczny Monte Palace Tropical Garden, zlokalizowany na wzgórzu Monte, na które dojechać można kolejką linową, miejskim autobusem, a także wejść na własnych nogach. 

Wstęp kosztuje 10 euro i za tę cenę można pozachwycać się tamtejszą roślinnością, licznymi fontannami, ciekawymi budynkami i muzeami, m.in minerałów (muszę przyznać, że mnie muzea średnio interesują - jeszcze nie dojrzałam, żeby umieć je doceniać :P). Podobały mi się za to małe domki, które w pełnowymiarowej wersji można zobaczyć w miejscowości Santana, zlokalizowanej w północnej części Madery.

Roślinność jest bardzo różnorodna, a w całym parku roztaczał się bardzo przyjemny zapach świeżości i tropików - pewnie dlatego, że było bardzo ciepło ;)

W parku znajduje się dużo ławeczek, z których można podziwiać fontanny i ciekawe budowle - zwłaszcza na słońcu fajnie było posiedzieć ;)

Warty odwiedzenia jest także mieszczący się w centrum Funchal PARK ŚWIĘTEJ KATARZYNY (Parque de Santa Catarina), z którego podziwiać można port, a wewnątrz mieści się kilka zbiorników wodnych i dużo roślinności. 

Port w Funchal także jest bardzo urokliwy, wokół niego znajduje się dużo restauracji, a widoki w tym rejonie są przecudowne. 

LEWADY

Lewady to dość wąskie kanały służące do transportowania wody na wyspie. Mają one różną długość, zatem na spacer można wybrać najbardziej nam odpowiadającą. Na jedynie 2 lewady dało się dotrzeć transportem publicznym, więc zaliczyliśmy właśnie je. Można wykupić zorganizowaną wycieczkę na konkretne Lewady wraz z przewodnikiem górskim, ale my zdecydowanie wolimy chodzić bez dodatkowego towarzystwa ;)

Autobus miejski (linii 56) zawiózł nas do Riberio Frio, skąd mogliśmy dojść do wybranych lewad. Jedną z nich była Serra do Faial - bardzo prosta trasa, mająca w jedną stronę 1,5 km, a jej pokonanie zajęło nam ok. 30 minut (choć internet przewidywał 1,5h). Na końcu mieści się punkt widokowy Balcoes, z bardzo ładnym krajobrazem.

Wracając do punktu wyjścia czekała na nas druga lewada - do Furado - nieco dłuższa, mierząca 11km, a jej przejście zajęło nam ok. 2,5h, więc ponownie przewidywania internetu i mapek sugerujące, że na ten dystans potrzeba 5h się nie sprawdziły. Sprzyjała nam pogoda, gdyż było sucho, co niwelowało ryzyko poślizgu, a zalecenie posiadania butów trekkingowych i latarki także okazało się zbędne - spacer był bardzo przyjemny, wszędzie pachniało lasem i czasem tylko pojawiał się wyjątkowo wąski odcinek, na którym trzeba było bardziej uważać. 

Lewad nie mogę polecić osobom z lękiem wysokości - było sporo przepaści, od których odgradzały nas jedynie cienkie linki, ale zachowując ostrożność, bez problemu można pokonać całą trasę. Pod koniec zrobiło się bardziej wiejsko i zielono - lubię taką różnorodność :)

Podziwiając lokalną roślinność dotarliśmy do miejscowości Portela, dużo szybciej niż przewidywaliśmy, zdążając tym samym na wcześniejszy autobus.  

Na końcu trasy, poza możliwością zakupu owoców, czekają także malownicze widoki na wyspę - jak ktoś lubi patrzeć na wodę, to na każdym kroku może się zachwycać ;)

PÓŁWYSEP ŚWIĘTEGO WAWRZYŃCA

Jednym z miejsc, które podobało mi się najbardziej był Półwysep Świętego Wawrzyńca - lubię chodzić po górach, a towarzyszące widoki i ocean bardzo uprzyjemniały wycieczkę. Żeby rozpocząć wyprawę trzeba dojechać do Baia D'Abra (a można to zrobić m.in autobusem linii 113).

Wiosną i zimą teren jest zielony, choć prawdę mówiąc ja wolę takie bardziej "pustynne" miejsca i lepiej mi się chodzi w towarzystwie mocnego słońca. Trasa w większej części nie jest specjalnie ciężka i męcząca, dopiero pod koniec robi się trudniej, a w jedną stronę liczy 4km. Przez całą drogę krajobrazy są wspaniałe - ocean oblewający skały to piękny widok ;)

Przy końcu znajduje się plaża, na której można odpocząć, nie przestając podziwiać uroków tego miejsca. Wiele osób kąpało się w "jeziorku" po wędrówce, ale ja tylko umoczyłam nogi i uzupełniłam deficyty kaloryczne na kamieniu ;) Przez chwilę myślałam, że to miejsce to koniec drogi - taka jakby nagroda za trud podróży, ale najcięższy fragment był dopiero przed nami...

Prawie na samej górze mieścił się mały budynek otoczony palmami, ale to także nie koniec - na szczyt prowadziła wąska, kamienista droga, zabezpieczona z grubsza linkami pełniącymi rolę barierek. 

Ten fragment był naprawdę męczący i w pewnym momencie miałam dosyć, ale jak widzi się szczyt, łatwiej naleźć w sobie dodatkowe siły. Trzymając się linek, a momentami używając rąk do asekuracji, wędrowaliśmy na samą górę. 

Na wierzchołku czekał przepiękny widok i dla niego warto było się tam gramolić. Po odpoczynku trzeba było zejść na dół, czyli pokonać tą trasę drugi raz, ale to już poszło dużo szybciej - między innymi dlatego, że nie robiłam co chwilę zdjęć :)

DOLINA ZAKONNIC

Bardzo malowniczym miejscem na Maderze jest również Dolina Zakonnic (Curral das Freiras), zawdzięczająca swoją nazwę zakonnicom, które schroniły się tam przed piratami. Do doliny dojechać można autobusem (nr 81), a droga jest bardzo "atrakcyjna" - wąska, pełna zakrętów i z widowiskowymi przepaściami po jednej stronie. Kierowcy trąbią komunikując swoją obecność na wąskim odcinku i trzeba być wprawionym, żeby podróżować po maderskich drogach. 

Wioska jest bardzo mała, ale mi się podobała - mieściło się w niej kilka sklepów, restauracji i kawiarni - panował tam taki specyficzny klimat. 

Nie ukrywam, że jednym z powodów dla których się tam wybrałam były kasztanowe wypieki, o których wcześniej czytałam. Dolina Zakonnic słynie z jadalnych kasztanów i przysmaków z nich przyrządzonych - m.in wypieków, zup, likierów, a także kasztanów pieczonych. Trochę się bałam, że z racji braku sezonu niczego tam nie uświadczę, ale nie zawiodłam się - były różne chlebki i ciasteczka. 1 listopada w dolinie obchodzone jest Święto Kasztanów - może jeszcze kiedyś będę tam w tym czasie ;)

Kupiłam widoczny powyżej kasztanowy chlebek - jeszcze ciepły okazał się przepyszny i chrupiący, więc dokupiłam jeszcze jeden. Oprócz tego w jednym ze sklepów zaopatrzyłam się w kasztanowe ciasteczka, a gdyby były pieczone kasztany, na pewno bym nie pogardziła. Jedząc tamtejsze wypieki można zerkać na malownicze krajobrazy ;)

CAMARA DE LOBOS

Bardzo podobało mi się też miasto Camara de Lobos - ma w sobie coś tajemniczego. Udało się tam dojść promenadą, biegnącą nad oceanem. 

Dominującą część miasta stanowią pojazdy wodne - różne łódki i kutry, nie brakowało także restauracji i sklepów, a nawet spory bazarek się znalazł ;)

Wracając zatrzymaliśmy się na małe "plażowanie" :)

JEDZENIE NA MADERZE

Madera to miejsce, w którym królują ryby, więc nie jest szczególnym rajem dla wegetarian i liczyłam się z tym wybierając to miejsce na spędzenie wakacji. Do lokalnych przysmaków zaliczana jest ryba espada z pieczonymi bananami i sosem z marakui (szkoda, że samych tych dodatków, np. z grillowanym tofu nigdzie nie było :D), a także espetada, czyli szaszłyk z wołowiny. Typowo wegetariańskiej (o wegańskiej nie wspominając) restauracji nie spotkałam, ale kilka wege dań się znalazło. Wegetariańskie były zupy, jednak zawsze pytałam się, czy na pewno nie są gotowane na mięsie, a poniżej widzicie zdjęcie kremu z warzyw. 

Zupie zazwyczaj towarzyszył lokalny przysmak - bolo de caco, czyli chlebek wypiekany z mąki i batatów, zazwyczaj podawany z dodatkiem masła czosnkowego, więc jak dla mnie to wystarczający obiad i żadnych drugich dań nie potrzebowałam ;)

Jednak masło obecne w środku psuło mi smak wypieku, który najbardziej smakował mi bez żadnych dodatków. Często kupowałam jeszcze ciepły chlebek, charakteryzujący się lekko słodkim smakiem i idealną jak dla mnie puszystością - był dość spory (w domu okazało się, że jeden taki waży ponad 600g), ale można było poprosić o przekrojenie. 

Poza wersją zwykłą można było kupić go z dodatkami - masłem czosnkowym, serem, a także czymś mięsnym. Z masłem czosnkowym był niezły, ale ja, jako zwolennik suchego jedzenia, wolałam wersję plain ;)

Na Maderze jest dość spory wybór ciast, a także wiele cukierni, w których można je kupić i skonsumować. Moim ulubionym stało się chyba muffinko podobne bolo de arroz, zrobione z mąki ryżowej i smakujące jak zwykły, dobrej jakości domowy muffin. 

Sporo było także ciast i deserów z marakui, a szczególnie smaczna okazała się poniżej widoczna rolada. Biszkopt w niej był mięciutki, a krem wyraźnie marakujowy, nie wyczułam też żadnych smakowych wzmacniaczy ;)

Smakował mi także pudding z marakui - bardzo orzeźwiający, ale jak dla mnie trochę przesłodzony. 

Jeśli chodzi o śniadania to zdana byłam na hotelowe propozycje, ale nie mogę narzekać. Przez cały pobyt zjadłam chyba więcej pszenicy i pieczywa niż przez cały ostatni rok :D Codziennie jadłam cieplutkie i mięciutkie rogaliki, chlebki i bułeczki - najczęściej z dżemem albo nutellą  ;)

Nie brakowało też owoców, a najbardziej smakowały mi melony, ananasy oraz małe banany - mam nadzieję, że kelnerzy nie nazywali mnie między sobą pożeraczką tych owoców, bo jak się zjawiałam, to po chwili na talerzach robiło się pusto :D Na szczęście wszystko uzupełniano na bieżąco ;)

A poniżej pokażę Wam moje przykładowe tamtejsze śniadanie - za każdym razem wyglądało podobnie - brałam pieczywo, owoce, dżem, nutellę, pomidory i ogórki oraz pomidora pieczonego, czasem kawę, sok, jogurt i żółty ser, a część tego widać na zdjęciu ;)

A kolację komponowałam z zakupionych w pobliskim markecie lub bazarku przysmaków - często jadłam jogurt sojowy z płatkami, suszonymi owocami i orzechami, owoce, ciasteczka, maderską czekoladę oraz piłam sok - brakuje mi kolacji jedzonych na balkonie z przepięknym widokiem na ocean ;)

W marketach było sporo ciekawych, niedostępnych w Polsce produktów, m.in jogurtów sojowych i płatków śniadaniowych, można było także znaleźć czekolady czy batoniki. Nie będę pokazywać wszystkiego co kupiłam, bo jednej osobie obiecałam niespodziankę ;), ale najbardziej cieszące mnie produkty sfotografowałam. 

Na Maderze wybór ciastek ogółem był mniejszy niż w Polsce, ale zastałam tam nieznane mi dotąd smaki oreo ;) Mleka roślinne były podobne, ale widocznych poniżej dotąd nie piłam - pewnie pojawi się kiedyś recenzja.

Kupiłam też sporo lokalnych przysmaków - Madera słynie z cukierków z kopru włoskiego, które od razu mi zasmakowały. Cukierki były także dostępne w wielu innych smakach - m.in marakujowe, mango, winogronowe, mandarynkowe, a wszystkie jakie jadłam do tej pory okazały się smaczne. Kupiłam też, dla rodziny, lokalne ciasto miodowe bolo de mel de cana (w smaku przypomina polski piernik) oraz ciasteczka kasztanowe (w Dolinie Zakonnic). Na miejscu jadłam wiele maderskich ciastek i nie przewoziłam zbyt wiele, bo pewnie marnie zniosły by podróż. 

Chociaż Madera nie jest rajem dla wegetarian, to owoców tam nie brakuje i można coś bez trudu dla siebie skomponować - jak nie w restauracjach, to zaopatrując się w lokalnych marketach. Podsumowując, wyspę polecam osobom lubiącym zwiedzać świat na własnych nogach, którym wejście pod górę nie sprawia problemu, a także doceniającym piękno górskich krajobrazów, nie mających lęku wysokości i lubiącym słońce ;)