Zakopane - fotorelacja z wakacji

Z wakacji wróciłam już tydzień temu, ale dopiero w weekend zmobilizowałam się do przejrzenia zdjęć i napisania fotorelacji, o którą kilka osób pytało. Nie był to jednak wyjazd "jedzeniowy" - góry raczej nie słyną z wege przysmaków i bardziej skupiłam się na wędrówkach i podziwianiu krajobrazów oraz małym odwyku od wirtualnego świata, poza tym chciałam odpocząć od fotografowania wszystkiego co jem (ograniczyłam więc akcje pt. "odsuń się, bo będę robić zdjęcie" do minimum :D). Wspomnę tylko o kilku miejscach, w których można znaleźć roślinne dania - może nie ma ich wiele, ale w Zakopanem nawet weganom nie grozi śmierć głodowa.

Zakopane ma chyba tyle samo fanów, co przeciwników, ja zdecydowanie zaliczam się do tych pierwszych. Owszem, może i jest tam tłoczno w sezonie, ale mam sentyment do tego miasta, bo często jeździłam do niego w wakacje w dzieciństwie i chociaż wtedy nie zawsze chętnie zdobywałam szczyty, a wręcz nabyłam niechęci do gór na kilka kolejnych lat, teraz potrafię docenić piękno polskich Tatr. Zdjęcia oczywiście nie pokazują pełni uroków, bo aparat i słońce nie bardzo chciały ze mną współpracować - najlepiej zobaczyć wszystko na własne oczy.

W tym roku nie miałam żadnych górskich celów i w sumie długo nie wiedziałam, gdzie pojadę na wakacje, więc na miejscu na bieżąco wymyślaliśmy trasy, uzależniając je także od pogody. Pierwszego dnia góry przywitały nas gorącem i pełnym słońcem, ale że na miejsce dojechaliśmy dość późno, zdążyliśmy pochodzić po mieście i wejść na Gubałówkę.

Widok z drogi na Gubałówkę

Na trasie nie było zbyt tłoczno, bo zdecydowana większość osób wybrała kolejkę, więc całkiem przyjemnie się szło - trochę się zdziwiłam, że weszłam na szczyt bez większego wysiłku, bo tak jak po terenie płaskim mogę chodzić bez zmęczenia wiele godzin, tak wędrowanie pod górę czazwyczaj mnie wykańczało. 

Na szczycie Gubałówki można pochodzić wśród licznych straganów, posiedzieć w knajpkach, zjeść lody, kurtoszkalacza, kupić świeżo wyciskany sok, a nawet młodego kokosa - roślinożerca nie powinien mieć żadnego problemu z wyżywieniem ;)

Kolejka krzesełkowa z Butorowego Wierchu

Doszliśmy do Butorowego Wierchu, gdzie prawie nie było ludzi - zapewne dlatego, że kolejka od głównego wejścia tam nie dowozi i trzeba było zaangażować własne kończyny, co my bardzo lubimy. Do samego wieczora było ponad 30 stopni i aż trudno było uwierzyć, że następnego dnia miało ochłodzić się do 11, ale prognozy niestety się sprawdziły.

DOLINA CHOCHOŁOWSKA

Kolejnego dnia od rana padało, więc do południa regenerowaliśmy się w pokoju, potem poszliśmy pochodzić po Zakopanem, a w końcu wybraliśmy się do Doliny Chochołowskiej na długi spacer, ryzykując przemoczenie. Od początku doliny do schroniska było ponad 9km, więc droga tam i z powrotem wydała nam się optymalna na pieszą wycieczkę.

Pogoda na początku była łaskawa, przez pewien czas świeciło nawet słońce, więc bardzo dobrze się szło po prawie płaskim terenie (wzniesienia były nieznaczne), wdychając czyste, górskie powietrze (zupełne przeciwieństwo tego w Zakopcu). Doszliśmy do Polany Chochołowskiej, od której niedaleko zlokalizowane było schronisko - nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam górskie schroniska.

Gdy byliśmy w schronisku, zaczęło mocno padać, przeczekaliśmy więc ulewę uzupełniając przy okazji deficyty kaloryczne, po czym rozpoczęliśmy podróż powrotną.

Schronisko na Polanie Chochołowskiej

Wszystko szło bardzo dobrze, ale w pewnym momencie rozpadało się na dobre i zaczęło lekko grzmieć, więc zmuszona byłam wydobyć pelerynę. Niestety mimo tego przemokły mi rękawy, przez co straciłam chwilowo czucie w rękach (z wielkim trudem odpisałam na smsa w samochodzie ;)). Tego dnia poczułam typową jesień. 

Kolejny dzień, początkowo deszczowy, spędziliśmy na wędrówkach po mieście i zakupach (w Zakopanem jest sporo sklepów z ciuchami, więc korzystając z wolnego chciałam uzupełnić garderobę, jednak z dość marnym skutkiem :D). Nie było sensu wypuszczać się w wyższe góry gdy padało, ale już po południu powróciło lato, które pozostało z nami do samego końca pobytu.

Widok na góry z Zakopanego

Standardowe stoisko na Krupówkach - można tam było kupić chyba wszystko

KASPROWY WIERCH

Następnego dnia, korzystając z iście letniej pogody, wybraliśmy się na Kasprowy Wierch (najpierw doszliśmy do Kuźnic nabijając dodatkowe kilometry ;)). Początkowo mieliśmy w planach wjechać tam kolejką, a następnie obejść szczytami Czerwone Wierchy, ale w kolejce do kolejki spędzilibyśmy chyba pół dnia :D Już kolejka do wejścia na trasę pieszą była spora...

Pierwszy raz na Kasprowym byłam we wczesnym dzieciństwie i pamiętam, że szłam tam bardzo niechętnie, dlatego nigdy później nie wybrałam tej trasy z własnej woli i uznałam, że to czas najwyższy na świadome zdobycie szczytu.

Najpierw wyruszyliśmy do Hali Gąsienicowej i schroniska Murowaniec, aby następnie ruszyć dalej - już na Kasprowy Wierch. 

Hala Gąsienicowa

Do schroniska Murowaniec mam sentyment, bo wiele lat temu uratowało nas przed deszczem. Wówczas na górę szłam bardzo niechętnie z rodzicami i wujkiem, jęczałam im chyba całą drogę i liczyłam, że ulewa wróci nas w dół. Pamiętam, że jedliśmy tam jakiś żurek czy coś podobnego, a teraz tłoki w środku były niesamowite - dopchanie się i zamówienie czegoś wymagałoby sporej ilości czasu, ale że mieliśmy swój prowiant, mogliśmy nabierać siły przed dalszą wycieczką na ławce przed schroniskiem (chyba nawet wstawiałam swój lunchyk na insta story).

Z Murowańca na Kasprowy Wierch wg wskazówek szło się 1h i 20 minut, ale nam się udało chyba trochę szybciej. Droga nie była trudna, ale momentami męcząca, więc odpoczywaliśmy podziwiając widoki, które naprawdę były cudne i szkoda, że zdjęcia tego nie obrazują. 

Na górze mieściło się schronisko, od którego dzieliło nas kilka skałek od szczytu - na wierzchołku wiało i było zimno, ale nie miałam żadnych wątpliwości, że warto się było tam tarabanić ;)

Pozostało nam już tylko zejść i w tym celu wybraliśmy zielony szlak prowadzący trochę inną drogą do Kuźnic. 

DOLINA KOŚCIELISKA

Kolejnego dnia wybraliśmy się, w ramach relaksu, do Doliny Kościeliskiej. Było bardzo słonecznie i ciepło, więc miło się wędrowało mijając liczne potoki i wdychając czyste powietrze. 

Doszliśmy do końca, czyli do schroniska na Hali Ornak, przed którym można było się powygrzewać i wysyntetyzować trochę witaminy D. 

Schronisko na Hali Ornak

Po krótkim odpoczynku poszliśmy jeszcze do Smreczyńskiego Stawu, od którego dzieliło nas 30 minut wg wskazówek (weszliśmy tam w 20) - pod górę prowadziły liczne kamienie, po których bez problemu przeszłam w sandałkach (wiem, że nie powinnam ;)). Widok na staw był bardzo ładny, ale z racji tego, że widziałam ładniejsze zbiorniki wodne w Tatrach, nie zachwycił mnie jakoś specjalnie, jednak spacer polecam. 

Smreczyński Staw

KOPA KONDRACKA (CZERWONY WIERCH)

Następnego dnia wyruszliśmy na Kopę Kondracką, czyli jeden Czerwonych Wierchów. Pierwotnie chcieliśmy przejść wszystkie Czerwone Wierchy, ale ostrzeżenia przed burzą trochę nas powstrzymywały i zdecydowaliśmy się wejść na Kopę, a następnie (po sprawdzeniu informacji od łowców burz) zdecydować co dalej. Wycieczkę znowu zaczęliśmy od Kuźnic, jednak tym razem dojechaliśmy tam busem. Z Kuźnic wyruszyliśmy najpierw do Kalatówek, a następnie do Hali Kondratowej - było gorąco i słonecznie, jednak bardzo wiało. 

Polana Kalatówki

W schronisku na Hali Kondratowej zjedliśmy drugie śniadanie (chciało mi się szarlotki, jednak mieli tylko piernik, na szczęście miałam pod dostatniem swoich węglowodanowych przysmaków), a następnie wyruszyliśmy dalej - już na Kopę. 

Schronisko na Hali Kondatowej

Droga początkowo była prosta i niemal płaska, lecz po chwili zaczęło się robić kamieniście i ciężko. Momentami myślałam, że czas zawracać, jednak woda kokosowa pomogła mi znieść trudy drogi - w górach jeszcze bardziej doceniałam, jak ważne są węglowodany w moim życiu :)

Zdjęcia tego nie pokazują, ale momentami było dosyć stromo i trudno się szło, jednak udało nam się dotrzeć do Przełęczy pod Kopą Kondracką.

Przełęcz pod Kopą Kondracką

Od Przełęczy niewiele dzieliło już nas od Kopy, na którą droga poszła szybko i sprawnie, lecz wiatr wiał jeszcze silniej - tak samo było na szczycie - wszystko fruwało i przez chwilę miałam wrażenie, że zaraz odfrunę i ja. 

Następnie zeszliśmy do Kondrackiej Przełęczy i po sprawdzeniu ognisk burzowych (konkretnie ich braku) zdecydowaliśmy się na dłuższą, ok. 3 godzinną drogę powrotną, przez Dolinę Małej Łąki, a następnie drogą pod Reglami do Zakopanego. 

Uwielbiam kamienie i górskie przepaście - mogłabym tak siedzieć godzinami :)

Początkowo wszystko szło sprawnie, choć ogromiaste kamienie i dość stroma droga w dół nie nastrajały optymistycznie, ale po chwili słychać było grzmot. Na mnie on większego wrażenia nie zrobił, ale zostałam popędzona i przez moment po tych kamieniach niemal zbiegałam. Potem droga zrobiła się już bardziej płaska i leśna, ale miejscami kropiło i grzmiało, więc szliśmy dosyć szybko. 

Gdy doszliśmy już do drogi pod Reglami rozpadało się na dobre, a strona do monitorowania burz pokazywała wielkie ognisko burzowe idące na Zakopane, musieliśmy więc szukać schronienia (gdybym szła sama, zapewne od razu weszłabym w las - niby zdaję sobie sprawę z zagrożenia, ale lubię takie emocje i ryzyko). Na szczęście dostrzegłam stację benzynową, do której udaliśmy się na kawę, aby przeczekać ulewę. Potem już ruszyliśmy do centrum miasta, lecz nie trafiliśmy we właściwą drogę i musieliśmy wdychać miejskie spaliny idąc chodnikiem przy ruchliwej ulicy, co trochę zaburzyło nam wędrówkę, ale i tak było fajnie ;)

MORSKIE OKO

Miejscem, które w polskich górach bardzo lubię, jest także Morskie Oko. Nie podobają mi się oczywiście tamtejsze sławne bryczki dowożące ludzi do jeziorka i jestem wdzięczna rodzicom, że w dzieciństwie z nich nie korzystaliśmy. Nie rozumiem zdrowych ludzi, którym nie chce się przejść tej trasy - może i nie jest ona krótka, ale 19km w dwie strony, po niemal płaskim terenie, to nie jest duży wyczyn... Teraz bardzo lubię trasę na Morskie Oko, bo jak wiadomo, po prawie płaskiej, asfaltowej drodze chodzi się najlepiej, a widoki na końcu trasy są magiczne. 

Trochę baliśmy się, czy w sezonie znajdziemy jakiś kamień do posiedzenia, ale jak widać nie było z tym problemu, być może dlatego, że wyruszyliśmy w miarę wcześnie. Pierwszy raz tam byłam w tak upalną, niemal tropikalną pogodę, co dodało jeszcze więcej uroku temu miejscu. I pierwszy raz obeszłam Morskie Oko dookoła - polecam wszystkim taką wycieczkę, widoki są cudne, a trasa przyjemna. 

Schronisko nad Morskim Okiem

JEDZENIE W ZAKOPANEM

Jak już pisałam na wstępie, nawet weganin nie będzie miał problemu z wyżywieniem w Zakopanem. Sklepów spożywczych jest mnóstwo, a wyposażone są świetnie (znajdziemy w nich wszystko - batony z suszonych owoców, wege przysmaki, roślinne mleka, produkty bezglutenowe itp), bazarków także nie brakuje, do tego w kilku restauracjach można zamówić typowo wegańskie danie. Wiem, że więcej jest takich miejsc, ale nie miałam weny na szukanie (przez cały wyjazd mogłabym jeść arbuzy i biały, mięciutki chleb z masłem i dżemem i nic więcej do szczęścia nie było by mi potrzebne :D) i chodziłam głównie do trzech, o których trochę napiszę poniżej. 

DOBRA KASZA NASZA
Zakopane, Krupówki  50F

Dosyć znanym wśród wegetarian miejscem, jest restauracja Dobra Kasza Nasza. W menu większość potraw jest mięsnych, ale znajdziemy 3 wegetariańskie propozycje z kaszą w roli głównej. Do kaszy dostajemy sos czosnkowy oraz zestaw surówek - wszystko jest naprawdę smaczne, choć kasza dla mnie była trochę za słona, ale liczyłam się z tym - tak to już jest, jak się używa mało soli ;) Na poniższym zdjęciu widać akurat kaszę jęczmienną zapiekaną z pomidorami i cebulą. Jadłam też kaszę z brokułami i kukurydzą i obydwa zestawy mogę polecić.

Kasza jęczmienna zapiekana z pomidorami i cebulą, sos czosnkowy i surówki

JAZZ AND BURGER
Zakopane, Krupówki 24

Z Facebooka dowiedziałam się, że w burgerowni Jazz and burger można zamówić wegańskie burgery, więc chciałam ich spróbować. Są dostępne w dwóch rozmiarach, różniących się masą wnętrza (nie widziałam różnic w rozmiarze bułki, w ogóle to ten mały był niewiele mniejszy od dużego). W dokładny skład nie wnikałam (zapytałam tylko, czy na pewno nie mają kontaktu z mięsnymi ;)), ale wg menu burger o nazwie vegan to wegański burger z ciecierzycy i kukurydzy, z rukolą, sałatą lodową, pomidorem i keczupem curry. Curry nie wyczułam, ale cała reszta się zgadzała - w "kotlecie" było sporo kukurydzy i ciecierzycy, ponadto chyba bułka tarta w znacznych ilościach - nie jestem tego pewna, ale burger był dla mnie w niejawny sposób tłusty, taki jakby chrupiący od przysmażonej bułki... Trudno mi go opisać, ale jego największą zaletą było to, że nie był słony, co zauważył nie tylko mój smak, ale i nerki, które nie zareagowały spowolnieniem filtracji (osobom przyzwyczajonym do słonych smaków może wydałby się mdły). Z chrupiącą, przypieczoną bułką i warzywami świetnie się skomponował i całościowo mnie nie zawiódł. 

LODZIARNIA ŻARNECCY

Krupówki 48B

Lodziarnia Żarneckich mieści się tuż obok Dobrej Kaszy, więc po obiedzie można iść na sprzedawane na wagę lody, desery lodowe, gofry czy ciasto. Niestety nie jest to miejsce wegańskie, jednak można zamówić owocowe koktajle i świeżo wyciskany sok. Smaki lodów codziennie się zmieniają i ich wybór nie jest zbyt duży (w czasie mojego pobytu codziennie było dostępnych chyba 6 wariantów), ale lody ponoć są robione tradycyjnie, z użyciem tylko naturalnych składników. Ja im nie mogę nic zarzucić, bo chociaż jadłam lepsze lody w życiu, te były smakowite.

W kawiarni można zamówić różne wypasione desery lodowe, ale w tym roku nie miałam na takie zapotrzebowania - dodatki inne niż śmietana czy dobrej jakości czekolada psują mi smak lodów. Zwolennikom takich misz - maszy polecam desery firmy - w kawiarni używana jest naturalna bita śmietana, do tego nieprzesłodzona, a można ją zjeść także na gofrze :)

W czasie górskich wędrówek najlepiej sprawdzały się u mnie świeże owoce, soki owocowe, woda kokosowa, batoniki z suszonych owoców (najwięcej zjadłam tych z firmy Dobra Kaloria i Raw Energy z ziarnami kakaowca), super krówki oraz różne chrupacze (szczególną fazę miałam na wafle popcornowe). Zabierałam też kanapki z roślinnymi pastami i papryką, czasem jagodziankę, a raz upieczoną jeszcze w domu owsiankę ;) Fani serów zapewne w Zakopanem jedzą oscypki, ale ja od wielu lat już ich nie kupuję, jednak widziałam, że wiele osób zajadało się takimi na ciepło z żurawiną. 

Przykładowy zestaw turysty - woda kokosowa i węglowodanowy batonik

ZAKOPANE W SEZONIE WAKACYJNYM

Jak ktoś wybiera się do Zakopanego w środku sezonu po to, aby "polansować" się na Krupówkach, to zdecydowanie odradzam - ludzi jest ogrom, do tego miejscami czuć spaliny z jadących ciągiem samochodów. Jednak jak ktoś chce pochodzić po górach czy dolinach, to jak dla mnie nie ma lepszego miasta w Polsce. Tatry są niezwykle urokliwe, każdy wybierze wierzchołki dla siebie, a do tego - gdy zachce nam się jabłka czy arbuza, kupimy je na bazarkach przez cały dzień, a w licznych marketach znajdziemy chyba wszystko, czego nam się tylko zachce w danej chwili. Ja na pewno do Zakopanego nie raz jeszcze wrócę, tym bardziej że mam w planach zdobycie kilku poważniejszych gór.